Hoe het komt dat we ons door pesten boos of verdrietig voelen.

“Zal ik ooit weten hoe het is om ’s ochtends zonder angst, verdriet of zorgen op te staan? Wellicht niet vandaag, maar misschien morgen. Zal ik ooit weten hoe het is om naar mijn eigen spiegelbeeld te kijken en niet weg te moeten kijken, omdat ik me schaam omdat ik van mezelf walg? Wellicht niet vandaag, maar misschien morgen…”

 

Wat een hartverscheurende vragen stelt Ryan zichzelf, terwijl hij in tranen op de grond zit. Jarenlang werd hij verschrikkelijk gepest, zijn pesters opperden zelfs dat hij beter zelfmoord kon plegen. Ryan maakte bovenstaande video voor de anti-bullying week in de VS en Anna Kennedy online. Deze organisatie zet zich in voor kinderen en volwassenen met autisme. Gelukkig heeft Ryan hulp gekregen en gaat het nu met hem een stuk beter.

“Komt hier ooit een einde aan? Hoeveel moet ik nog verdragen? Zal ik me morgen gelukkig kunnen voelen?”

Als je maar vaak genoeg hoort dat je niets kan en dat je een mislukkeling bent, dan ga je dit vanzelf geloven.

Ze zullen wel gelijk hebben, dat ze jou als mikpunt voor het pesten kiezen.’ Ik herken dit van toen ik zelf werd gepest en nog steeds hoor ik slachtoffers dit zeggen. Sterker nog, een stemmetje in mijn hoofd haalde me juist nog verder naar beneden. Het waren niet alleen de pesters, maar ook dat nare stemmetje dat zei: ‘Denk maar niet dat jij dit op kan lossen, het gaat je toch niet lukken. Niemand zit op jou te wachten.’ En dan is het heel moeilijk om weer in jezelf te geloven!

Je voelt je verdrietig, boos of machteloos.

Vaak geven we de situatie (de pesters) de schuld dat we ons zo voelen, maar dat is niet waar. Het zijn niet de pesters, maar in feite zijn het je gedachten die maken hoe je je voelt. Je hebt een gedachte over de situatie. Deze situatie maakt je niet boos of verdrietig, maar het zijn de gedachten die je hierover hebt waar je verdrietig om wordt.

Ilse hoort bijvoorbeeld twee klasgenoten fluisteren, ziet ze lachen en denkt: “Ze zijn vast over mij aan het roddelen.” Hierdoor voelt ze zich rot en verdrietig. Petra ziet ook 2 klasgenoten fluisteren en lachen, waarbij zij denkt: “Ze zijn vast een geheimpje of goede mop aan het vertellen.” Of Peter loopt je voorbij, zonder te groeten. Je kunt denken: ‘Zie je wel, hij heeft gewoon een hekel aan me en doet net of hij me niet ziet‘, of ‘hij heeft vast haast en ziet me gewoon niet.’ Tien verschillende mensen, kunnen wel tien verschillende gedachten hebben, zij reageren dan allemaal anders in een soortgelijke situatie.

 Niets heeft betekenis, totdat we het zelf betekenis geven.

Onze gedachten zijn net als wolken in de lucht. Je hoeft ze niet te veroordelen. Merk ze alleen op en laat ze gaan. Als je de gedachten waardoor je verdrietig wordt kunt veranderen, zal je je ook veel beter voelen.

Iedere keer wanneer je je boos of verdrietig voelt, stel jezelf dan de volgende vragen:

  • Wat denk ik nu? Maakt dit dat ik me nu zo voel?
  • Is dat waar? Of is het een verhaal in mijn hoofd dat ik mezelf vertel?

Jarenlang had ik ook zo’n stemmetje dat me negatieve gedachten influisterde, gedachten die me naar beneden haalden. Dit zorgde voor veel geploeter en onzekerheid, zoals bijvoorbeeld tijdens de opdrachten voor de aparte ICT-E certificering op de Pabo. Ik wilde graag de kinderen helpen om hun leerdoelen te behalen met het gebruik van multimedia. Maar hoe ga je dit nu aanpakken, als je zelf al niet gelooft dat dit je gaat lukken? Toch was ik samen met een medestudent dagenlang aan het experimenteren, terwijl we ons afvroegen hoe we dit voor elkaar konden krijgen: ‘Hoe ontwerp je een multimediaproductie en verrijk je de leeromgeving, zodat de kinderen je leerdoelen behalen?’ Het resultaat? Ons eigen multimediale spelletje ‘Tellen met Nijntje’ voor de kleuters van onze stagegroep, waar we natuurlijk behoorlijk trots op waren!

Al dit digitale geploeter gaf me wel een voorsprong in het stoffige krijtbordenonderwijs, waar het digibord net zijn intrede deed. De computer werd mijn persoonlijke gereedschapskist. Ik zag de enorme mogelijkheden van het internet en de verbinding via Blackboard en Hyves. Geweldig om zo op afstand met elkaar te communiceren en te leren.

De digitale mogelijkheden worden steeds uitgebreider en trainingen zijn nu zelfs gemakkelijk te volgen vanuit de hele wereld. Afstand wordt hierdoor ondergeschikt en daarom heb ik een online training ontwikkeld. Zo kan ik jou met je kind en nog veel meer ouders en kinderen helpen.

Veel slachtoffers van pesten worstelen met het aangeven van hun grenzen, waardoor zij gepest worden, hierdoor hebben zij vaak een laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen.

Ik wil slachtoffers van pesten helpen om weer in zichzelf te geloven en hun ouders ook.

Dat is mijn missie en mijn doel. Ik wil dat kinderen zelfvertrouwen ontwikkelen, dat ze durven te vertrouwen op hun gevoel en te zeggen waar ze voor staan. Ik geloof dat als je in jezelf gelooft, gelooft dat jij uniek bent en echt jezelf mag zijn, dat je dan geen last hebt van pestgedrag.

Wordt je kind gepest? Wil je niet wachten of het morgen misschien beter wordt, maar daar nu iets aan doen? Ga dan aan de slag met bovenstaande tips en doe mee met de online training waarin ik je ga helpen om je kind weer in zichzelf te laten geloven!

Tot slot heb ik nog een vraag voor je: wat vind jij het allerlastigste bij het omgaan met pestgedrag?

Laat hieronder je reactie achter, of stuur het via de mail naar caroline@kenjekracht.info. Ik neem je antwoord heel serieus!

Geplaatst in pesten, zelfvertrouwen.

4 reacties

  1. Het allerlastigste in het omgaan met pestgedrag is dat ik mijn zoon wil helpen in zichzelf te geloven en zijn grens aan te leren geven. De emotie te neutraliseren. Dit kan alleen in een rustige veilige omgeving. Hij kan zelf niet veranderen en dus groeien indien de school en leerkracht niet helpt de grens van hoe ga je met elkaar om bewaakt. Hoe kan je in jezelf gaan geloven als je de hele dag het tegenovergestelde te horen krijgt. Samenwerken in respect hoe krijg ik dat voor elkaar.

    • Hallo Liselotte,
      Bedankt voor je reactie. Je hebt gelijk dat het heel lastig is om zelf te veranderen wanneer je in een situatie zit waarin je grenzen niet worden bewaakt. Zoals ik in deze blog ook al schreef is het heel lastig om in jezelf te geloven, wanneer je heel de dag het tegenovergestelde te horen krijgt. De eersten die in je moeten geloven zijn je ouders en je leerkracht. De school is met ingang van dit schooljaar verplicht om te zorgen voor sociale veiligheid op school en een vast aanspreekpunt die het veiligheidsbeleid coördineert. Je kunt vragen wie dat is op de school van je zoon en met deze persoon in gesprek gaan. In mijn e-book staan tips over hoe je met de school in gesprek kunt gaan. Veel succes! Natuurlijk kun je ook altijd mijn hulp inschakelen wanneer jullie er samen niet uitkomen.

  2. Mijn kind bleek voor de zomervakantie twee jaar lang het mikpunt te zijn geweest van pesten en buitensluiten. Pas toen andere kinderen het te ver vonden gaan, is het gemeld en vielen voor ons ook heel wat puzzelstukjes op zijn plek. De pester heeft toegegeven en een officiële waarschuwing gehad, maar gaat nog steeds door. Meerdere kinderen hebben uiteindelijk besloten dat ze niet anders konden dan de klas verlaten. Heel onrechtvaardig vindt mijn kind. Mijn kind heeft het fijn in de andere klas, maar komt de pester elke dag meerdere keren tegen. Er wordt dan met afschuw gekeken naar mijn kind. De boosheid bij mijn kind zit nog heel diep: ik wil er niet meer over praten, ik wil de pester wat aandoen. Wat kunnen wij als ouders hiermee? Je wilt je richten op de positieve, nieuwe situatie, maar de situatie van de afgelopen twee jaar is niet zomaar afgesloten (zonder excuses of aanpassing van getal van de pester).

    • Beste Anne,
      Mijn excuus voor de late reactie. Helaas was ik de afgelopen tijd enorm druk, waardoor ik je bericht niet had gezien en waren er wat problemen met de website.
      Wat verdrietig dat je kind zo lang het mikpunt was van pesterijen, en ook buitensluiten valt daar onder.
      Logisch dat je kind dit alles heel onrechtvaardig vindt en heel boos is.
      Als ouders is het heel belangrijk om naar je kind te blijven luisteren en je kind positief te bevestigen. Ik hoop dat het inmiddels beter gaat?

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.