Een paar weken geleden deelde een oud-klasgenootje van mij via Facebook een oude klassenfoto van de 1e klas op de basisschool.
‘Wat leuk!’ waren de meeste reacties die eronder kwamen.
Met dubbele gevoelens las ik alle reacties. Van mijn oude klasgenoten en van de juf. Ik had namelijk helemaal geen leuke herinneringen aan deze periode.
Maar moest ik dat eronder zetten?
Een hele tijd heb ik zitten twijfelen of ik een reactie zou geven.
Wijs hield ik mijn mond.
Mijn klasgenote verwijt ik niets. Zij weet wel dat niet iedereen goede herinneringen heeft aan zijn of haar basisschooltijd vanwege pesterijen. Zij had fijne herinneringen aan de basisschool. We speelden toen graag met elkaar en er waren nog wel een paar kinderen waar ik graag mee omging.
Hoe kan het dat zij als kind niet aan mij had gemerkt dat ik niet gelukkig was? Dat ze niet wist dat ik ook negatieve ervaringen had met de juf.
Er werd toen niet stilgestaan bij het klassenklimaat of het sociaal welbevinden van de leerlingen. We wisten allemaal wel dat de klas bestond uit kliekjes en dat er kinderen waren die niet bij de ‘populaire groep’ hoorden. Maar was dit een probleem dan? Werd dit door de kinderen gezien als pesten?
Als kinderen er dan weer wel en dan weer niet bij horen, of bewust worden genegeerd of vernederd, dan wordt dit vaak niet als ‘actief pesten’ gezien. Toch kan ook dit rationele pesten heel hard aankomen. Er waren een aantal kinderen die hier heel veel last van hadden, die vanwege het pesten ook niet naar de reünie wilden komen.
Ik ben er inmiddels achter dat ook al zit je 8 jaar bij elkaar in de klas, of al groei je op in hetzelfde gezin, dat je beleving heel erg kan verschillen met die van een ander.
Toen ik aan de Pabo begon was een van de 1e opdrachten om je eigen basisschooltijd te beschrijven. Dit was toen een groot zwart gat…
Pas veel later komen dingen weer boven drijven en vallen puzzelstukjes op z’n plaats.
Door het pesten te verwerken en los te laten, kan ik mijn pestkoppen vergeven en komen er van lieverlee steeds meer jeugdherinneringen. Ik denk dat we allemaal als kind positieve en negatieve ervaringen meemaken. Dat dit bij het leven hoort.
Er wordt wel eens gezegd dat pesten erbij hoort.
Kinderen staan er niet bij stil dat zij met hun gedrag een ander kwetsen. Toch ben ik het hier niet mee eens en vind ik het belangrijk dat kinderen leren om zich te verplaatsen in een ander. Om na te denken over wat ze zeggen of doen. ‘Hoe zou ik het vinden als iemand dit bij mij doet of zoiets tegen mij zegt?’
Bij pesten is het allerbelangrijkst dat je weet dat je erover kunt praten als je ergens mee zit. Als je zelf wordt gepest, of als je ziet of weet dat iemand anders wordt gepest. Dat er iemand is die je vertrouwen kunt. Die echt naar je luistert.
Brené Brown laat dit heel mooi zien in onderstaand animatiefilmpje.
Als we zien of weten dat iemand wordt gepest, dan willen we heel graag helpen en ervoor zorgen dat het beter gaat. Gaan we oplossingen bedenken, zoals de pester(s) flink straffen of adviezen geven om het pesten te negeren of eens flink terug te slaan.
Veel slachtoffers kunnen hier niets mee, slaan past niet bij hen. En door in de aanval te gaan ontstaan er vaak nog meer conflicten. Je staat veel sterker als je assertief kunt reageren (Dit wil ik je met alle liefde leren!)
Wil je weten hoe ik je kan helpen? Meld je dan nu gratis aan voor een ontdekgesprek.